Kościółek farny w Dębie

       Kościółek farny w Dębie

Niegdyś długi, szeroki; cegły mu pęczniały

na deszczu, w słońcu więdły, dach odbijał drzazgi.

Obecnie oniemiały, pokurczony dziadek,

ojciec ślicznej dzielnicy, skazanych na topór,

przygniecionej wiaduktem, nutami tranzytu,

nikły, zgasły, nieznany, zapodziany aneks,

wzgardzany, nadal zimne pokazuje oczy,

wystawiony onegdaj, abym i dziś zoczył:

kościółek farny w Dębie, w sąsiedztwie gładkiej,

płytkiej wyrosły rozgwiazdy, gdzie wypada,

gdzie chciałbyś przycisnąć koniecznie,

opodal śmiałych blasków,

które opuszczającym miasto lubią położyć

jęzor na dymiących szybach,

wracającym na śliskie wdrapywać się klapy

i krawędzie lusterek, cęgi bagażników, tudzież,

niegodne wzmianki, lico błotołapu.

Dotąd nie wiesz, rozważasz:

chciałbyś dotknąć paznokciem na ten widok czoła,

następnie, tknąwszy mostka i obydwu barków,

zwinąć na znak zwięzłego umownego amen

smukłą dłoń w mądrze zgrabną lapidarną piąstkę.

Okładasz krótką chwilę przywiane skądś myśli:

wypada to narażać na szwank płynność jazdy?

Jedyną czegoś wartą sztukę przyspieszania?

Grzegorz Hajkowski, Corona radiata. Wydawnictwo Naukowe Śląsk, Katowice 2014, s. 29.