Zapewne

        Zapewne

Bardzo lubi porządek, 

lubi dokładnie wiedzieć:

co, gdzie i jak,

a ma z tym wiele zachodu,

tysiąc razy więcej niż

za dni wyczekiwania

na angaż wszech czasów.

 

Jak to możliwe: mnie jednemu aż tyle...

Temu nie dam rady, z tym sobie nie poradzę…

 

Nic z tego,

podobnych, utyskiwań Józefowi

nawet na siłę bym nie wrzepił.

 

Nie odezwał się słowem,

tym bardziej skargi.

 

Zapewne coś jednak musiał mówić,

jakieś dawać znaki.

Stół i drewnianą misę dzielić

z Domem Złotym

i o wybrykach aury słowa nie wypuścić…

 

O jakości narzędzi dobywanych

ze sterylnych opakowań przyszłości

nawet zmarszczki stylu… 

 

O sercu milczeć, od serca się

nie jąkać, o bólu serca także…

Na cny zamiar... acz płonny

    Na cny zamiar… acz płonny

 

Świt się nagle rozszerzył,  gdzie noc – wyznać trudno,

mógłbym przybyć radosny rozproszyć mgłę nudną,

ożywić aspiracje w śpiwór zakopane

i tematem wędrownym  przełamywać tamę

 

baśni ciemnej, przewrotnej z wierzchu osmętniałej

napędzać jej figurom strachów walcujących

nad promesą rozkoszy, na którą wciąż liczy

spragniony obłapiania reprezentant dziczy.    

 

Co zatem przed się robić w tak niepewnym stanie,

wiatr wzdęty dokazuje, wiadrem wróżą lanie,

a ty byś na Dorotkę kierowała kroki

jako łani ziem rzadkich wziąwszy się za boki.

 

Rzecz tę pojmę w starości, jeśli jej doczekam;

mam się spieszyć i gościem zajeżdżać z daleka,

i mieszać się po drodze z dzisiejsze Tatary,

jako nieborak rzewny, co się wprzódy mierzył

 

nie z takim dylematem jak ci, choćby świeżej

energii posmak czuli dnem języka. Mądrym -

a nie dogadam, w głowie nadmiar bzika,

o szyk się wciąż rozbijam wdów i wczasowiczów,

 

każdemu coś umarło i każdy o zniczu

należnym cnej epoce, co spłynęła szybko,

już czasu ślad się zatarł, może miękkim kocem

okrywa instynktownie opuchliznę brzydką…

  

Lepiej mnie tutaj zostać i poezji wełnę

lekką solennie toczyć niż się światem włóczyć.

To bardzo niebezpieczne, nie będę cię uczyć,

bo wiesz.