Pisałem
do ciebie,
nagle
na obramowaniu płotu
para
synogarlic w pozie,
której
zapewne byś nie pominęła.
Odkładam
pisanie,
naciskam czule matrycę,
wywołuję
ikonkę aparatu.
Z uśmiechem,
z coraz
większą uwagą
przyglądam
się scenie:
chwila - teraz - już;
a
pisz, a pisz pan,
od
razu chciałbyś
ładne
zdjęcie strzelić,
nic
z tego, nic.
Pisz
pan, a pisz pan
- zaszeleściły
szare skrzydła -
tym
swoim śmiesznym piórem.
Nie pytaj więc, mój bracie, o kaliber,
gdy wroga masz w zasięgu wzroku, ramion,
kopę i sto z szerokich
wal weń skrzydeł,
niech leci w dal
i wzwyż nad trybun kanion.
Nic
to, że huk i zginie biednych wielu,
byle o krok, szanowny przyjacielu,
twój gęsty ryk przybliżył nas do celu.
Żeby ten rzut Ci
wyszedł musisz stadion
na własność mieć
i absolutną ciszę,
nawet gdybyś
bezmyślny głos usłyszał,
niech pocisk
rzęs namierzy pisku źródło,
aby mógł Młot
jak w baśni czarownice
na miotle wnet opuścić
rękawice.
Nic to, że huk i
zginie biednych wielu,
byle o krok,
szanowny przyjacielu,
twój gęsty ryk przybliżył
nas do celu.
Was, którzy poznaliście i zapamiętaliście Isię, małżonkę mojego Wuja Generała, zapamiętaliście i pamiętacie, biorę na świadków, że ch...
