z Dantego Alighieri, La vita nuova. Sonet II - naśladowanie

 

  z Dantego Alighieri, La vita nuova.

 

Sonet II  - naśladowanie

 

Przebiegli, bo pobiegli ścieżyną miłości,

Ku płytkiej namiętności kroki obracają.

Przystańcie i choć jednym zaopatrzcie okiem

Tę ranę, co mi sadze afektu zadały.  

 

Wyłożony ciężarem korzec utrapienia.

Amor – satrapa łaski – okruszyną wabi,

Cudze wieści odbijam, bym się nie udławił  

Wyławianiem radości przebrzmiałego pienia.

 

Odeszły, odpłynęły - przepadam bez winy.

Smutny i onieśmielon osaczam godzinę

Chłodem niemej obręczy, co złotą się zdała.   

 

Znów dłonie kładę w zawój, znów tuszę: za mało,

Nawet resztek nie znajdę dawnego wzruszenia,

Znów szepczecie, żem wesół snadź od urodzenia.