Po każdym solidniejszym podmuchu

Po każdym solidniejszym podmuchu

urywają się trzy albo cztery

z najwyższego piętra.

Ich krótkotrwały taniec podziwiają zastępy

powściągliwych, opierających się

aksamitowi lekkomyślnych obietnic.

Tymczasem na oswojonej murawie

gromadzą się kostki ofiar zapadni i słów.

Nie ufaj mu rozetko nagle przebudzonej ambicji.

Który cierpliwie czekam na piruet   

twojego naiwnego rodzeństwa

ofiaruję ci cienką słodycz - usta pełne przestrogi.

Skoro wspięłaś się, gdzie ledwie wzrokiem

sięgam, gdzie tylko jasna chmura

pieczę ma nad tobą, śmiej się z chrupkiej rdzy.

Faluj, kołysz się mądrze. Imitowaniem  

kiści winogron nie gardź.