U pięknej Simone przeczytałem...

 

U Simone Weil przeczytałem przed laty: „dystans jest duszą piękna" i jeszcze „trzeba dawać tak, jakby się żebrało". Byłem wówczas ciekaw, kiedy przekonam się o tym naocznie i nausznie. Co się potwierdzi najpierw: pierwszy czy drugi cytat wypowiedzi dobywanej z głębi paradoksu. Więc co zobaczę i usłyszę najpierw...? Wielokrotnie nagradzano rozbudzoną i  spragnioną spostrzegawczość słodkością o dystansie i duszy. Zaskakiwała mnie ta myśl częściej niż ostentacyjne przekonanie na temat wymagań postępu. Dużo było dystansu, bardzo dużo duszy, a dzisiaj, na katowickim Antokolu, gdy zauważyłem starszego pana, który dzieli się z potrzebującym, przepraszając, że może mu ofiarować tylko drobne z woreczka, dostąpiłem udziału w urzeczywistnianiu się drugiej ostentacji z pism pięknej Simone.