Świętej pamięci Ksiądz Piotr Pawlukiewicz jest osobą bardzo mi bliską

    Świętej pamięci Ksiądz Piotr Pawlukiewicz jest osobą bardzo mi bliską. Minionej nocy wezwało Go miłujące oblicze Pana, które nieustannie, żarliwie, z apostolskim entuzjazmem głosił i rozsławiał. Piotr był bodaj pierwszym, który rozdawał się bliźnim w mediach. Aktywny rekolekcjonista, pracowity kaznodzieja, zaufany i zapewne do bólu szczery spowiednik, autor licznych potrzebnych, przyjemnych i pożytecznych publikacji. Pamiętam wzniosłe homilie emitowane na falach radiowych, a po latach w wielu miejscach sieci. Piotr mądrym i adekwatnym (więcej niż stosownym) słowem trafiał do wielu, Panu Bogu powierzając nierozwiązywalne ludzką miarą zawiłości egzystencji w momentach szczególnej próby. Mógłbym określić tego Kapłana, który w życiu i nauczaniu realizuje ideę inteligentnego kojarzenia przekonań targanego niepokojem egzystencjalisty ze Słowem, które z Miłością wszystko nam wyjaśniło, Nie tylko wyjaśniło, ale też życiem obdarowało, stokroć lepszym od projektu wyrzezanego na zużytych, zarysowanych, porżniętych tabliczkach, jakimi posługiwaliśmy się w lada jakim daszkiem osłoniętych podwórkowych szkółkach. Ludzkie plany nie dość, że niejasne, to jeszcze w konflikcie tkwiące z bezmiarem najrozmaitszych koncepcji, pretensji, pragnień i oczekiwań. Przyszedł na świat w roku, który zabrał nam noblistę będącego ciągle młodzieńcem - Alberta Camusa, Czy można powiedzieć, że rok zabiera nam coś lub kogoś albo że rok nam coś lub kogoś przynosi? Naturalnie, można. Skojarzenie z autorem "Dżumy" i "Człowieka zbuntowanego" pierwocin reakcji Księdza Piotra Pawlukiewicza nie jest od rzeczy. W interwale partyjniackiego gadulstwa i propagandowego bełkotu refleksje stanowiące rozwinięcie pytań wybitnego pisarza kompromitowały intelektualne płycizny ówczesnego establishmentu. Myśleć można było po przetrawieniu dylematów poławiaczy drogocennych sensów; do tej pory zadziwia mnie niezwykła, niesłychana wprost atrakcyjność tej literatury, jej ścisłe do spraw ludzkich dopasowanie, uczciwe i rzetelne niczym mandat wystawiany z racji niemania świateł. Tym wszystkim musiał oddychać młodzieniec zwany powszechnie Piotrkiem, oddychać, bo trudno wyobrazić sobie oddychanie wyłącznie tlenem, skoro tego po prawdzie tak mało w powietrzu. Zatem fundamentem homiletycznego mistrzostwa Księdza Piotra stało się opatrywanie życia w miejscach cięć i złamań oddawanych bez reszty Jezusowi - jedynej odpowiedzi na wszystkie pytania. Piotra poznawaliśmy po głosie, przemawiał tak, jakby miał zawsze wewnętrzny spokój. W bliskości Tabernakulum i ołtarza odnajdywał zrozumienie, zachowywał się jak ktoś obdarzany ochroną i zaufaniem. Tembr jego głosu przywoływał natychmiast osobę Krzyśka, mojego kolegi ze studiów, stąd tyle wewnętrznej, podświadomej do Piotra sympatii; zaprawdę miło, bardzo miło jest żywić przekonanie, że do kogoś serdecznego z lat studenckiej młodości los się uśmiechnął. W tym co Piotr mówił i głosił, w tym jak to czynił, tętniła radosna pewność, której nie okroi, nie sponiewiera żadna choroba czy słabość. I był temu wierny do końca.

       Z Księdzem Piotrem kojarzę jeszcze jedną ważną przestrzeń, nazwisko Pawlukiewicz derywowane jest od imienia Paweł. Pomyślcie tylko: Piotr Pawlukiewicz. Ładnie, bardzo ładnie, Antokol prawie. Osób piszących się w ten sposób znajdziemy w Polsce i na Białorusi wielu, dość powiedzieć, nasza Babcia, matka śp. Ojca podpisała tym wyrazem protokół małżeński. Zanim wypowiedziała sakramentalne Tak  zakochanemu w Niej Józefowi Hajkowskiemu, wołano na Nią: Stefcia Pawlukiewicz. Ilekroć słuchałem kazań, homilii, konferencji i dowcipów Księdza Piotra Pawlukiewicza, tylekroć z należną czcią myślałem o Najbliższych po mieczu: o Babci, Dziadku, o Józefie Pawlukiewiczu - bracie Babci, legendarnym poloniście z liceum w Augustowie. Gdy słucham instynktownie myślę o Plebanowcach i o tym, że zanim się wszystko stało i odstać nie mogło, zdążyłem to Miejsce pokazać jej.  Panie Jezu, Twój sługa Piotr był kapłanem na wzór Melchizedeka: szafarzem był i żertwą, okaż miłosierdzie temu, który bardzo umiłował i polecał miłować. Amen.