Pochylił się lipiec

Pochylił się lipiec,

podpłynęła ciemność,

myślałem o Panu Cogito.

Nagle odświętną zatrzepotał szatą

patriarcha naiwny owadziego rodu.

            Już miałem krzyknąć: sprawdzam,

            ja tu rządzę - szepnąć,

            ośmieszyć gust żebraczy,

            wykpić frak, mankiety.

           

Pomyślałem o wierszu Herberta,

Panu od przyrody,

łobuzach od historii.

            Życiorysie pogodny

            pod głazem poczęty... 

            dłoń ma złakniona czynu,  

            do gwałtu gotowa.